Οι 9 Μούσες

Οι μούσες ήταν κόρες του Δία και της Μνημοσύνης και γεννήθηκαν κοντά στην κορυφή του Ολύμπου. Θεωρούνταν Θεές της μουσικής και της ποίησης που κατοικούσαν στο βουνό των Θεών και πρόσφεραν διασκέδαση τραγουδώντας και παίζοντας λύρα. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία οι εννέα κόρες ήταν :

• Κλειώ: ήταν η μούσα της ιστορίας και της επικής ποίησης και απεικονιζόταν με περγαμηνές και ένα δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι.

• Καλλιόπη: ήταν η κόρη της επικής ποίησης και των καλών τεχνών και η πιο σεβαστή από όλες τις μούσες. Ο Όμηρος ξεκίνησε τα έπη του με επίκληση της Καλλιόπης. Απεικονίζεται συνήθως με χρυσό στεφάνι στο κεφάλι, κρατώντας πινάκιο και γραφίδα και συχνά με τα Ομηρικά έπη στα γόνατά της.

• Πολύμνια: σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία ήταν η μούσα της ιερής ποίησης. Στις παραστάσεις τη βλέπουμε στοχαστική, με μακρύ μανδύα και πέπλο. Από πολλούς θεωρείται επίσης η μούσα της μιμικής και του διαλογισμού.

• Τερψιχόρη: θεωρείται η μούσα του χορού και συναντάται καθισμένη κρατώντας μια λύρα.

• Ερατώ: ήταν η προστάτιδα της λυρικής ποίησης και των ύμνων. Απεικονίζεται κρατώντας μια λύρα.

• Ευτέρπη: θεωρείται η κόρη της μουσικής. Αργότερα ονομάστηκε μούσα της λυρικής ποίησης και απεικονιζόταν κρατώντας έναν αυλό.

• Θάλεια: ήταν προστάτιδα της κωμωδίας και της βουκολικής ποίησης. Απεικονίζεται με στεφάνι κισσού και κρατώντας στο δεξί χέρι μάσκα θεάτρου και στο αριστερό μια ράβδο.

• Μελπομένη: ήταν η μούσα της τραγωδίας. Απεικονίζεται πλάι στο Διόνυσο, φορώντας τραγική μάσκα ή κρατώντας την τραγική μάσκα στο ένα χέρι και ένα μαχαίρι στο άλλο.

• Ουρανία: θεωρείται η προστάτιδα της αστρονομίας και της αστρολογίας. Συνήθως συναντάται στις παραστάσεις κρατώντας στο δεξί χέρι διαβήτη και στο αριστερό μια παγκόσμια σφαίρα.

Οι εννέα μούσες της αρχαιότητας ήταν γνωστές σε όλη την Ελλάδα και αποτελούσαν τα σύμβολα της τέχνης.

Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε πάνω στο όνομα της κάθε μούσας! 

Το θέατρο

Το θέατρο είναι ο κλάδος της τέχνης που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό, με τη χρήση κυρίως του λόγου, αλλά και της μουσικής και του χορού. Πρόκειται για την παραγωγή ζωντανών απεικονίσεων πραγματικών ή φανταστικών συμβάντων με σκοπό την τέρψη και την επιμόρφωση των θεατών. Το θέατρο μπορεί να έχει διάφορες μορφές, όπως είναι ο μονόλογος, η όπερα, το μπαλέτο, η παντομίμα κ.ά. Δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Αρχαία Αθήνα, σαν μια εξέλιξη του διθυράμβου. Οι πρώτες μορφές του θεάτρου σε όλη τη διάρκεια της ελληνικής αρχαιότητας ήταν η τραγωδία, η κωμωδία και το σατυρικό δράμα. Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο πρωταγωνιστούσαν μονάχα άντρες και ακόμη και σε γυναικείους ρόλους ντύνονταν οι ίδιοι γυναίκες. Έπειτα ο χώρος του θεάτρου μέσα από το πέρασμα των χρόνων εξελίχθηκε και τώρα στις σκηνές του θεάτρου πρωταγωνιστούν τόσο γυναίκες όσο και παιδιά.

Το 1962, από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, καθιερώθηκε η 27η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Υπάρχουν περίπου 220 θέατρα στην Ελλάδα.

Κλασική κατηγοριοποίηση του Ευρωπαϊκού θεάτρου

Θέατρο πρόζας (ο λόγος ακολουθεί την καθημερινή του χρήση) 

• Τραγωδία 
• Κωμωδία 
• Δράμα (ό,τι δεν εμπίπτει στα προηγούμενα δύο)

Μουσικό θέατρο (η χρήση του λόγου είναι προσωδιακή)

• Όπερα
• Οπερέτα
• Μιούζικαλ
• Χοροθέατρο
• Μπαλέτο

Θέατρο μορφών

• Μαριονέτες
• Θέατρο Σκιών

Σύνθετα θεάματα

•  Παντομίμα 
•  Επιθεώρηση 
•  Μεσαιωνικά μυστήρια (δρώμενα βασισμένα σε χωρία της Βίβλου)

Λόγια καλλιτεχνών

Κουκλοθέατρο

Δεν μπορούμε να μιλήσουμε με βεβαιότητα για την καταγωγή και τους προδρόμους του κουκλοθεάτρου. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι ο άνθρωπος μέσα από τις κούκλες που φτιάχνει προσπαθεί να κατανοήσει τη σχέση του με την κοινωνία τους θεούς και το σύμπαν. Προδρομικές μορφές βρίσκουμε σε όλο τον κόσμο από τα αρχαία χρόνια κυρίως σε ιεροτελεστίες και σε γιορτές. Κούκλες –είδωλα συναντάμε σε τελετές θρησκευτικού περιεχομένου καθώς και σε γιορτές γονιμότητας ,καλλιέργειας. 

Στην Μεσοποταμία το σημερινό Ιράκ και Πακιστάν την Αίγυπτο και την Μινωική Κρήτη τις πρώτες κοινωνίες με οργανωμένες δομές ήδη από το 3000~2000πΧ βρίσκουμε τις πρώτες εξελίξεις στις τελετουργικές κούκλες. Στο Πακιστάν-Ινδία εντοπίζονται ζωόμορφες αρθρωτές φιγούρες πίθηκων που χρησιμοποιούνται μάλλον ως παιχνίδια, γύρω στα 2400. Επίσης αρθρωτές φιγούρες πολλές από αυτές κινούμενες με σχοινιά βρέθηκαν κατά την άφιξη των Ευρωπαίων στην Αμερικανική ήπειρο. Ο Βill Baird στο βιβλίο του «Η τέχνη της κούκλας » περιγράφει ινδιάνικες μάσκες τις οποίες φορούσαν ιερείς σε τελετές και στις οποίες ανοιγόκλειναν τα σαγόνια τραβώντας σχοινιά. Η εξέλιξη αυτών των απλών μασκών ήταν η δημιουργία ανθρωπόμορφων ειδώλων με κινούμενα μέλη.

Το 422 π.Χ. ο πλούσιος Καλλίας παρέθεσε δείπνο και επειδή αγαπούσε να επιδεικνύει τον πλούτο του, εβεβαιώθη ότι ένα περίτεχνα στρωμένο τραπέζι, το άφθονο κρασί και οι ωραίες γυναίκες δεν θα έλειπαν από το γλέντι. Αλλά το μεγάλο γεγονός του απογεύματος ήταν η παράσταση ``άφωνος΄΄ (παντομίμα) και ενός θεάτρου Νευροσπάστων. 


Τα Νευρόσπαστα και οι θεατρικές παραστάσεις ήταν της “μόδας” μεταξύ των Ελλήνων όπως τουλάχιστον αναφέρεται από τους Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς. Για πολλούς το θέατρο νευροσπάστων ήταν το σύμβολο της ανθρώπινης μοίρας. Επιφανείς κλασικοί συγγραφείς, φιλόσοφοι, θεολόγοι και επιστήμονες, όπως ο Πλάτων, ο Μάρκος Αυρήλιος, ο Κλεμέντιος ο Αλεξανδρινός, ο Ευσέβιος, ο Επίκτητος, ο Φίλωνας και άλλοι κάνουν συχνές περιγραφές για τις μαριονέτες και τον τρόπο που κινούνταν χρησιμοποιώντας τη λέξη “νευρόσπαστον”, συνώνυμη της λατινικής λέξης marionette. 

Ο Πλάτων στο βιβλίο του "Οι Νόμοι" κάνει αναφορά στις μαριονέτες λέγοντας: "Ας υποθέσουμε ότι ο καθένας από εμάς είναι μια κινούμενη φιγούρα (νευρόσπαστο) που βρίσκεται στα χέρια των Θεών για τη δική τους διασκέδαση ή επειδή είχαν ένα σοβαρό σκοπό για μας για τον οποίο δε γνωρίζουμε τίποτα. Οι παρορμήσεις που μας κινούν μοιάζουν με κλωστές που τις τραβούν οι θεοί από διάφορες κατευθύνσεις …"

Ο Αριστοτέλης στο σύγγραμμα "Τα Πολιτικά" αναφέρεται στα αγάλματα του Δαίδαλου που είχαν τη μοναδική ιδιότητα στην αγαλματοποιία να έχουν την ικανότητα να κινούνται από μόνα τους.

Flamenco

Το Φλαμένκο (Flamenco στα ισπανικά) είναι ένας ισπανικός όρος που αφορά ένα είδος μουσικής και χορού, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά κατά τον 19ο αιώνα.

Το φλαμένκο ενσωματώνει μια σύνθετη μουσική και πολιτισμική παράδοση. Προήλθε αρχικά από την περιφέρεια της Ανδαλουσίας, όπου αναπτύχθηκε σαν ξεχωριστή υποκουλτούρα με κέντρα τη Σεβίλλη, το Κάδιξ και τη Μάλαγα, στη συνέχεια όμως εξελίχτηκε σε χαρακτηριστικό κομμάτι του πολιτισμού ολόκληρης της Ισπανίας, ενσωματώνοντας και μετασχηματίζοντας λαϊκά μουσικά στοιχεία σε διαφοροποιημένες μουσικές φόρμες και από άλλες περιφέρειες, όπως η Μούρθια κι η Εξτρεμαδούρα.

Χαρακτηριστικό μουσικό όργανο είναι η κιθάρα φλαμένκο.  Τα τραγούδια τους είναι κυρίως αυτοσχεδιασμοί που αποτυπώνουν τις διάφορες δυσκολίες που πέρασε ο λαός τους κατά τη διάρκεια των αιώνων. Βασικό στοιχείο της καλλιτεχνικής του μορφής αποτέλεσαν οι Τσιγγάνοι της Ισπανίας, των οποίων η παράδοση ήταν προφορική, συνεπώς τα παραδοσιακά τους τραγούδια περνούσαν από γενιά σε γενιά μέσω των μουσικών τους ερμηνειών στην τοπική κοινότητα. Το ενδιαφέρον άρχισε να αυξάνεται κατά τον 20ό αιώνα και από τη δεκαετία του 1980 κι έπειτα ξεκίνησε συστηματοποιημένη και πιο λεπτομερής έρευνα προς αναζήτηση νέων στοιχείων για το μουσικό αυτό είδος.

Στα τέλη του 18ου αιώνα, το φλαμένκο άρχισε να παρουσιάζεται σε ταβέρνες με τη συνοδεία κιθάρας, ενώ σύντομα προστέθηκε και ο χορευτής ή η χορεύτρια (ballaor/ballaora). Υπήρχαν επίσης άτομα που έδιναν το ρυθμό είτε με παλαμάκια είτε με χτύπημα των δαχτύλων, ενώ βασικό συστατικό του χορού φλαμένκο αποτελεί ο ήχος από τα πόδια των χορευτών (soniquete) και ο κοφτός βηματισμός τους (zapateado). Ο γυναικείος χορός αναδεικνύει τη χάρη του σώματος και των χεριών.

Μια τέχνη που μοιάζει με άσβεστη φωτιά: άλλοτε σιγoκαίει σαγηνευτικά και άλλοτε φουντώνει, γεμάτη δημιουργικές αντιθέσεις που ποτέ δεν σταματούν να σε καλούν να ανακαλύψεις τα μυστικά τους, τις μορφές τους, τα χρώματα τους.

Νίκη Κατσιούλα

Ιστορία Κινηματογράφου

Είναι γενικά δύσκολο να αναδειχθεί ένας μοναδικός εφευρέτης του κινηματογράφου, ως τεχνική της κινούμενης εικόνας. Επιπλέον, είναι γεγονός πως επί σειρά ετών ο άνθρωπος πειραματίστηκε πάνω στην προσπάθεια απεικόνισης της κίνησης. Καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της τεχνικής του κινηματογράφου διαδραμάτισε η ανακάλυψη και διάδοση της φωτογραφίας, στα μέσα του 19ου αιώνα. Μία από τις πρώτες και ιδιαίτερα σημαντικές αναλύσεις της κίνησης με τη βοήθεια φωτογραφικής μηχανής, έγινε περίπου το 1878, όταν ο Βρετανός φωτογράφος  Edward Muybridge, έχοντας καταφέρει να αναπτύξει μεθόδους διαδοχικής φωτογράφισης, απεικόνισε την κίνηση ενός αλόγου, αποδεικνύοντας τότε, πως κατά τη διάρκεια του καλπασμού του υπάρχουν στιγμές που τα πόδια του δεν έχουν επαφή με το έδαφος. Την ίδια περίπου εποχή, ο Γάλλος φυσικός Ετιέν Μαρέ κατόρθωσε να συλλάβει φωτογραφικά το πέταγμα ενός πουλιού με τη βοήθεια μιας φωτογραφικής μηχανής με τη δυνατότητα να αποτυπώνει 12 στιγμιότυπα ανά λεπτό.

Ελιρόη Βρυσιώτη, Μάχη Ζάχου, Νίνα Καμπά

Χρωματιστές Παραλίες

Ανά τον κόσμο, οι παραλίες αποτελούν μέρη για διακοπές και ξεκούραση κάτω από το φως του ήλιου. Όμως υπάρχουν παραλίες διαφορετικές από άλλες όπου κυριαρχεί ένα και ιδιαίτερο χρώμα. Όπως…

...άσπρο...

                                                                               

...ροζ...

                                                            

...μωβ...

... και κόκκινο.

Μιχαλακάκης Μιλτιάδης