Οδυσσέας Ελύτης

Έλληνας ποιητής και ζωγράφος. Ο Οδυσσέας Ελύτης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές μας, που τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979. Αποτέλεσε ένα από τα επίλεκτα μέλη της λεγόμενης «γενιάς του τριάντα» στον χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν ο μικρότερος από τα έξι παιδιά του Λέσβιου επιχειρηματία Παναγιώτη Αλεπουδέλη και της συμπατριώτισσάς του Μαρίας Βρανά. Ο πατέρας του εγκαταστάθηκε το 1895 στο Ηράκλειο, όπου ίδρυσε εργοστάσιο σαπωνοποιίας και πυρηνελουργίας, και δύο χρόνια αργότερα παντρεύτηκε τη μητέρα του.

Με την έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου το 1914, ο Παναγιώτης Αλεπουδέλης μεταφέρει την επιχειρηματική του δραστηριότητα στην Αθήνα και εγκαθίσταται με την οικογένειά του στην οδό Σόλωνος 98α. Σε ηλικία έξι ετών ο Οδυσσέας εγγράφεται στο ιδιωτικό Λύκειο Μακρή, που βρισκόταν τότε στην οδό Ιπποκράτους. Το 1918 πεθαίνει η μεγαλύτερη αδελφή του Μυρσίνη, σε μόλις ηλικία 20 ετών. Το 1923, ένα έτος μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η οικογένεια Αλεπουδέλη ταξιδεύει στο εξωτερικό (Ιταλία, Ελβετία, Γερμανία, Γιουγκοσλαβία). Το 1924 θα γνωρίσει στη Λωζάνη τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που αποτελούσε το πολιτικό ίνδαλμα της οικογένειάς του.

Το φθινόπωρο του 1924 μετεγγράφεται στο Γ' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών και τον επόμενο χρόνο χάνει τον πατέρα του. Σ’ αυτή την περίοδο των μαθητικών του χρόνων εκδηλώνονται τα πρώτα πνευματικά του ενδιαφέροντα. Συνεργάζεται με το περιοδικό Διάπλασις των Παίδων, διαβάζει ελληνική και γαλλική λογοτεχνία και το 1927 έρχεται σε επαφή με την ποίηση του Καβάφη. Το 1928 παίρνει το απολυτήριο του τότε Γυμνασίου και γνωρίζει την ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη. Όλα αυτά τα χρόνια ο Οδυσσέας επισκεπτόταν σχεδόν κάθε καλοκαίρι κάποιο από τα νησιά του Αιγαίου, γεγονός που θα επηρεάσει το λυρικό υπόστρωμα της ποίησής του.

Το 1929 αποτελεί καθοριστικό έτος για την ποιητική του διαδρομή. Ανακαλύπτει τον σουρεαλισμό και διαβάζει Λόρκα και Ελιάρ. Γράφει τα πρώτα του ποιήματα και τα στέλνει με ψευδώνυμο σε περιοδικά. Το 1930 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και η οικογένειά του μετακομίζει στην οδό Μοσχονησίων 146 (Πλατεία Αμερικής). Το 1933 γίνεται μέλος της Ιδεοκρατικής Φιλοσοφικής Ομάδας του Πανεπιστημίου και συμμετέχει σε εκδηλώσεις και συζητήσεις με τους Ιωάννη Συκουτρή, Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Κωνσταντίνο Τσάτσο.

Η μαγεία της φωτογραφίας

Ψάξαμε και βρήκαμε μερικές από τις μαγικότερες φωτογραφίες για να απεικονίσουμε την ικανότητα και το ταλέντο της φωτογραφικής μηχανής.

Προκαλούν ευχάριστη ψευδαίσθηση!

Κατερίνα Κατσαμάκα-Λίζα Μάλτα

Ποίηση

Η ποίηση, μία από τις δύο βασικές κατηγορίες του λόγου, του έμμετρου λόγου, έναντι του πεζού λόγου και του διαλόγου και κατ'επέκταση της Λογοτεχνίας, ήταν ανέκαθεν δύσκολο να οριστεί και γι΄αυτό έχουν δοθεί διάφοροι ορισμοί ανά τους αιώνες.

Η ποίηση διακρίνεται σε 5 είδη και είναι τα εξής:

1. Η επική ποίηση είναι το αρχαιότερο είδος ποίησης. Τα έπη ασχολούνται με την περιγραφή και αφήγηση λόγων, πράξεων και κατορθωμάτων θεών (θρησκευτικό έπος) και ηρώων (ηρωικό έπος). Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια του Ομήρου είναι τα αρχαιότερα ελληνικά έπη. Από τα σύγχρονα ξεχωρίζει ο Διάκος του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.
2. Η λυρική ποίηση εκφράζει το συναισθηματικό κόσμο του ποιητή (χαρά, λύπη, ενθουσιασμό κλπ). Αρχαία λυρικά ποιήματα ήταν οι ωδές, οι ύμνοι (μελική ποίηση) και οι διθύραμβοι, τα εγκώμια, οι παιάνες (χορική ποίηση). Από τα σύγχρονα μας ποιήματα τα πιο πολλά είναι λυρικά.
3. Η ελεγειακή ποίηση εκφράζει έντονα συναισθήματα λύπης, πένθους (θρηνητικά, πένθιμα ποιήματα).
4. Η βουκολική ποίηση υμνεί τη ζωή της υπαίθρου και αντλεί θέματα από τη φύση.
5. Η δραματική ποίηση συνταιριάζει έπος και λυρισμό σε μορφή θεατρική. Τέτοια είναι η αρχαία τραγωδία, κωμωδία και σάτιρα, οι τραγωδίες του Σαίξπηρ κλπ και από τα νεότερα οι τραγωδίες του Σικελιανού και του Καζαντζάκη.

Στα προηγούμενα έρχεται να προστεθεί πως ανάλογα πάλι με το περιεχόμενο και την τεχνοτροπία του ποιητή η ποίηση χωρίζεται στα εξής είδη: 

1. Ρομαντική όπου δεν κυριαρχεί η λογική αλλά το συναίσθημα. Τέτοια ποιήματα έγραψε ο Παπαρρηγόπουλος, ο Βασιλειάδης κ.α. 
2. Παρνασσιακή, όπου κυριαρχεί η προσπάθεια του ποιητή να πλάσει τέλειους στην εμφάνιση στίχους. 
3. Συμβολική, όπου με τη μουσική επεξεργασία του στίχου (μουσικότητα, ρυθμός κλπ) σε συνδυασμό με το νόημα δημιουργείται συγκίνηση στον αναγνώστη.

Από τους μεγαλύτερους ποιητές του κόσμου είναι οι Αρχαίοι Έλληνες τραγικοί Αισχύλος, Σοφοκλής και Ευριπίδης, οι κωμικοί Αριστοφάνης και Μένανδρος, και οι λυρικοί Πίνδαρος, Αλκαίος και Σαπφώ. Κατά τη νεότερη εποχή ξεχωρίζει η ποιητική δημιουργία του Σαίξπηρ, του Δάντη, του Γκαίτε,του Σίλλερ, του Ουγκώ, του Χάινε. Η νεοελληνική ποιητική μούσα μας χάρισε τα θαυμάσια δημοτικά τραγούδια και τα ποιήματα γνωστών ποιητών, όπως ο Διονύσιος Σολωμός, ο Ανδρέας Κάλβος, ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, ο Κωστής Παλαμάς κ.α. Οι αρχαίοι Έλληνες ανέπτυξαν ιδιαίτερα την ποίηση και συγκεκριμένα το έπος, τη λυρική ποίηση και το δράμα ως ποιητικά είδη, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν άνθισαν και άλλα είδη, όπως η βουκολική ποίηση. Αξιοσημείωτο είναι ότι πέντε από τις εννέα Μούσες ήταν προστάτιδες των διαφόρων ειδών της ποίησης.

Πηγές:https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7 

Λίζα Μάλτα, Αικατερίνη Κατσαμάκα

Ρώσικο μπαλέτο

Το μπαλέτο κατηγοριοποιείται σε διάφορες σχολές τεχνικής, ή αλλιώς εκπαιδευτικές μεθόδους. Υπάρχουν οχτώ στιλ εκπαίδευσης στο κλασσικό μπαλέτο :

Ιταλικό, Γαλλικό, Δανέζικο, Κουβανέζικο, Αμερικάνικο, Ρώσικο και Αγγλικό. Το Ρώσικο, το Γαλλικό και το Αγγλικό είναι οι τρεις κύριες τεχνικές.

Το Ρώσικο μπαλέτο γεννήθηκε στην Ρωσία και ο αρχικά εξυπηρετούσε ως ψυχαγωγικό μέσο στο παλάτι. Τον 19ο αιώνα έγιναν οι πρώτες παραστάσεις σε θέατρα, που ήταν ανοιχτές και στο κοινό. 

Ως δασκάλα χορού, η Vaganova ανέπτυξε την δική της εκπαιδευτική μέθοδο για το κλασσικό μπαλέτο, συνδυάζοντας στοιχεία από το Γαλλικό, το Ιταλικό, και άλλα είδη μπαλέτου με επιρροές που δέχτηκε από άλλους Ρώσους δασκάλους και χορευτές.

Η μέθοδος Vaganova είναι απαιτητική σε θέματα τεχνικής, και πολύ εντυπωσιακή, με ένα ακριβές σύστημα διδασκαλίας. Μερικοί από τους πιο βασικούς στόχους της μεθόδου είναι η ενδυνάμωση της μέσης και η πλαστικότητα των χεριών, και την απαιτούμενη δύναμη, ευλυγισία και αντοχή για το μπαλέτο.

Στο τελευταίο στάδιο των σπουδών ο μαθητής θα συμμετάσχει στις τελικές εξετάσεις και θα παραλάβει το ανώτατο πτυχίο το οποίο θα πιστοποιεί την επιτυχή ολοκλήρωση των σπουδών του. Προσοχή! Το ελληνικό κράτος δεν αναγνωρίζει τα πτυχία αυτά ως επαγγελματικά διπλώματα. Για να αναγνωριστεί κάποιος στην Ελλάδα ως επαγγελματίας δάσκαλος μπαλέτου θα πρέπει μετά από επαρκή εκπαίδευση σε κάποια σχολή χορού να περάσει με επιτυχία τις εισαγωγικές εξετάσεις σε μία Ανώτερη Σχολή χορού, όπως είναι η κρατική σχολή, και να αποκτήσει το πτυχίο του μέσω της σχολής αυτής.

Μόνα Λίζα, του Λεονάρντο ντα Βίντσι

Ο Λεονάρντο ξεκίνησε να ζωγραφίζει τη Μόνα Λίζα το έτος 1503 ή το 1504 στη Φλωρεντία της Ιταλίας. Αφότου ασχολήθηκε επί τέσσερα χρόνια με το έργο, το άφησε ημιτελές. Είναι γνωστό πως αυτή ήταν μια συνήθης συμπεριφορά του Λεονάρντο ο οποίος, αργότερα, μετάνιωσε που "δεν ολοκλήρωσε ποτέ ούτε ένα έργο". Θεωρείται πως συνέχισε να ασχολείται με τη Μόνα Λίζα για τρία χρόνια αφότου εγκαταστάθηκε στη Γαλλία και πως την 'τελείωσε' λίγο πριν πεθάνει το 1519.   

Ο πίνακας πήρε το όνομά του από τη Λίζα ντελ Τζιοκόντο, μέλος της οικογένειας Γκεραρντίνι από τη Φλωρεντία και την Τοσκάνη και σύζυγος του εύπορου έμπορου μεταξιού Φρανσέσκο ντελ Τζιοκόντο. Ήταν παραγγελία για το καινούριο τους σπίτι και για να γιορτάσουν τη γέννηση του δεύτερου γιου τους, Αντρέα. Διάφορες εναλλακτικές απόψεις έχουν εκφραστεί σχετικά με το θέμα.    

Χοροί της Λατινικής Αμερικής

Ως λάτιν χοροί αναφέρονται οι χοροί που διδάσκονται σε διεθνές επίπεδο στις σχολές λάτιν χορού. Οι κυριότεροι χοροί που διδάσκονται στις σχολές είναι οι: Τσα τσα τσα, Μπολερό (το οποίο λανθασμένα αναφέρεται ως ρούμπα αρκετές φορές), Σάμπα, Τάνγκο, Πάσο ντόπλε, Τζάιβ. Οι δύο τελευταίοι χοροί ωστόσο δεν προέρχονται από τη Λατινική Αμερική. Σε σχέση με τους χορούς Λάτιν που διδάσκονται στις σχολές οι αυθεντικοί χοροί Λάτιν είναι γενικώς πιο γρήγοροι, πιο αισθησιακοί και έχουν περισσότερες ρυθμικές εκφράσεις. Ο ρυθμός των χορών Λάτιν είναι 4/4. Τα ζευγάρια στον Λάτιν χορό ξεκινούν στεκόμενα αντικριστά.

Εκτός από τις σχολές γενικού χορού λάτιν, υπάρχουν και αυτές που ειδικεύονται στο Αργεντίνικο Τάνγκο, και αυτές που ειδικεύονται στον χορό Σάλσα. Στις σχολές Σάλσα συνήθως διδάσκονται και οι χοροί Μπατσάτα και Ρούμπα.

Επίσης ως λάτιν χοροί αναφέρονται οι χοροί που διδάσκονται σε διεθνές επίπεδο στις σχολές λάτιν χορού. Οι κυριότεροι χοροί που διδάσκονται στις σχολές είναι οι: Τσα τσα τσα, Μπολερό (το οποίο λανθασμένα αναφέρεται ως ρούμπα αρκετές φορές), Σάμπα, Τάνγκο, Πάσο ντόπλε, Τζάιβ. Οι δύο τελευταίοι χοροί ωστόσο δεν προέρχονται από τη Λατινική Αμερική. Σε σχέση με τους χορούς Λάτιν που διδάσκονται στις σχολές οι αυθεντικοί χοροί Λάτιν είναι γενικώς πιο γρήγοροι, πιο αισθησιακοί και έχουν περισσότερες ρυθμικές εκφράσεις. Ο ρυθμός των χορών Λάτιν είναι 4/4. Τα ζευγάρια στον Λάτιν χορό ξεκινούν στεκόμενα αντικριστά.

Φαράγγια

Γενικά στην νεολληνική γλώσσα ως φαράγγι, χαρακτηρίζεται η βαθιά χαράδρα με σχεδόν απόκρημνες βραχώδεις πλευρές, όχι βέβαια των διαστάσεων εκείνων σε μήκος και βάθος που παρουσιάζουν τα λεγόμενα κάνυον, που όμως οι πλευρές τους δεν παρουσιάζουν τις σχεδόν κατακόρυφες πλευρές και τη στενότητα των φαραγγιών.

Τα φαράγγια από την αρχαιότητα λόγω της ιδιομορφίας τους συνδέθηκαν με στρατιωτικές επιχειρήσεις διείσδυσης αλλά και καταφυγής - διαφυγής καταδιωκομένων. Επίσης λόγω της αγριότητας που παρουσιάζουν έχουν συνδεθεί με διάφορες λαογραφικές ιστορίες και μύθους συναφείς ακριβώς του τρόμου που παρουσιάζει η θέα τους.

Μιχαλακάκης Μιλτιάδης

Μοντέρνα τέχνη

Με τον όρο Μοντέρνα τέχνη αναφερόμαστε κυρίως στην καλλιτεχνική παραγωγή που παρατηρήθηκε από τα τέλη του 19ου αιώνα έως περίπου το 1970. Πολλές φορές χρησιμοποιείται και ο όρος σύγχρονη τέχνη, ωστόσο δηλώνει περισσότερο την πλέον πρόσφατη καλλιτεχνική παραγωγή. Η Μοντέρνα τέχνη χαρακτηρίζεται από μια νέα προσέγγιση στις τέχνες, τέτοια ώστε πλέον να μην έχει πρωτεύουσα σημασία η ακριβής αναπαράσταση των αντικειμένων (π.χ στη ζωγραφική ή γλυπτική) όσο ο πειραματισμός με νέους και πρωτότυπους τρόπους απεικόνισης τους, συχνά αποδομώντας το αντικείμενο ή προβάλλοντας το αφαιρετικά. Η έννοια της μοντέρνας τέχνης ταυτίζεται συχνά και με τον όρο Μοντερνισμός.

Ιστορία

19ος αιώνας

Η Μοντέρνα τέχνη ξεκίνησε ως ένα καλλιτεχνικό κίνημα της Δύσης, ειδικότερα στο χώρο της ζωγραφικής και κατόπιν στη γλυπτική και την αρχιτεκτονική. Στα τέλη του 19ου αιώνα, αρκετές τάσεις στις τέχνες άρχισαν να ξεπροβάλλουν, όπως ο Ιμπρεσιονισμός που αναπτύχθηκε στο Παρίσι και ο Εξπρεσιονισμός που γεννήθηκε αργότερα στη Γερμανία.