Ο Γεώργιος Σεφέρης (1900-1971) και ο Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996), που τιμήθηκαν με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (το 1963 ο πρώτος και το 1979 ο δεύτερος), αποτελούν ασφαλώς ιδιαίτερες περιπτώσεις για την παιδεία μας, ως Ελλήνων, αλλά και το πνευματικό ανάπτυγμα της Ελλάδας γενικότερα. Είναι από τους κορυφαίους ποιητές – της λεγόμενης γενιάς του ’30 – που έθεσαν τα θεμέλια για τη δημιουργία της νέας μας ποιητικής “μυθολογίας”, αξιοποιώντας τα μοντερνιστικά ρεύματα – κατ’ εξοχήν τις τάσεις του υπερρεαλισμού – της μεσοπολεμικής Ευρώπης.
Πέραν αυτών, ο Σεφέρης και ο Ελύτης, λόγω της επίσημης και σε διεθνές επίπεδο αναγνώρισης και αποδοχής του έργου τους (και με τις μεταφράσεις των ποιημάτων τους), έγιναν ιδανικοί πρεσβευτές του Ελληνικού πολιτισμού (στη διαχρονικότητά του) ανά την υφήλιο. Έτσι ο ελληνικός στοχασμός, για μια ακόμη φορά, έγινε απόκτημα μιας ευρύτερης – υπερεθνικής – κοινότητας.
Καθοριστική όμως υπήρξε, σε σχέση με τα παραπάνω, και η μελοποίηση ενός μέρους της πνευματικής τους δημιουργίας. Ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη και του Οδυσσέα Ελύτη επενδύθηκαν με τη μουσική σπουδαίων συνθετών και μουσουργών – με κορυφαίο τον Μίκη Θεοδωράκη. Κάποια μάλιστα τραγούδια απέκτησαν εμβληματική σημασία, χαράσσοντας εποχές.
Γνωστότερα ποιητικά έργα του Οδυσσέα Ελύτη είναι τα Άξιον Εστί, Ήλιος ο Πρώτος, Προσανατολισμοί, ενώ του Γεώργιου Σεφέρη.
Κατερίνα Κατσαμάκα- Λίζα Μάλτα
