Το μπαλέτο κατηγοριοποιείται σε διάφορες σχολές τεχνικής, ή
αλλιώς εκπαιδευτικές μεθόδους. Υπάρχουν οχτώ στιλ εκπαίδευσης στο κλασσικό
μπαλέτο :
Ιταλικό, Γαλλικό, Δανέζικο, Κουβανέζικο, Αμερικάνικο, Ρώσικο
και Αγγλικό. Το Ρώσικο, το Γαλλικό και το Αγγλικό είναι οι τρεις κύριες
τεχνικές.
Το Ρώσικο μπαλέτο γεννήθηκε στην Ρωσία και ο αρχικά
εξυπηρετούσε ως ψυχαγωγικό μέσο στο παλάτι. Τον 19ο αιώνα έγιναν οι πρώτες
παραστάσεις σε θέατρα, που ήταν ανοιχτές και στο κοινό.
Ως δασκάλα χορού, η Vaganova ανέπτυξε την δική της
εκπαιδευτική μέθοδο για το κλασσικό μπαλέτο, συνδυάζοντας στοιχεία από το
Γαλλικό, το Ιταλικό, και άλλα είδη μπαλέτου με επιρροές που δέχτηκε από άλλους
Ρώσους δασκάλους και χορευτές.
Η μέθοδος Vaganova είναι απαιτητική σε θέματα τεχνικής, και
πολύ εντυπωσιακή, με ένα ακριβές σύστημα διδασκαλίας. Μερικοί από τους πιο
βασικούς στόχους της μεθόδου είναι η ενδυνάμωση της μέσης και η πλαστικότητα
των χεριών, και την απαιτούμενη δύναμη, ευλυγισία και αντοχή για το μπαλέτο.
Στο τελευταίο στάδιο των σπουδών ο μαθητής θα
συμμετάσχει στις τελικές εξετάσεις και θα παραλάβει το ανώτατο πτυχίο το οποίο
θα πιστοποιεί την επιτυχή ολοκλήρωση των σπουδών του. Προσοχή! Το ελληνικό
κράτος δεν αναγνωρίζει τα πτυχία αυτά ως επαγγελματικά διπλώματα. Για να
αναγνωριστεί κάποιος στην Ελλάδα ως επαγγελματίας δάσκαλος μπαλέτου θα πρέπει
μετά από επαρκή εκπαίδευση σε κάποια σχολή χορού να περάσει με επιτυχία τις
εισαγωγικές εξετάσεις σε μία Ανώτερη Σχολή χορού, όπως είναι η κρατική σχολή,
και να αποκτήσει το πτυχίο του μέσω της σχολής αυτής.
